umudu dürt -de nereye kadar?

chatlak - geçtiğimiz sezon birçok maç sonrası umutlu takınan kişi ben idim. 2-0 geriye düşüp 5-2 aldığımız kocaeli maçında o ilk 2 gol sonrası bile neşe içinde "5 çekeriz 5" deyip duruyordum. denizli'nin kâhinliğine inanıyor, önde gidene fena halde çelme takıldığını arkadaşlara hatırlatıp: "geriden gelmek daha iyidir, sakin sakin..." diyordum. lig maçında fener'e yenilmemiz dışında hiç şaşkınlığa uğramadım desem yeridir. yusuf transfer edildiğinde, her oyuna girdiğinde homurdayan insanlara el kaldıran da bendim. pişman da değilim. futbolu bu kıvrak bilek hareketleri sebebiyle sevdiğim bile bilinçaltımda saklanıyor olabilir. en azından bir kez olsun ankara kupa maçında bana bunu yusuf yaşatmıştı bu anı, bilirim. ah ah ahhh...

bugün aynı umudu taşıyor muyum emin değilim. fakat heyecanıma genişçe bir körük lazım harlansın diye. ama olsun tribün cefakarıyız biz. maç öncesi demlenip, buğulu gözlerle bırak futbolcuyu, takımı zor ayırt etmeye çalıştığımız bile oldu zamanında. o sebeple pek skora falan takılmıyoruz. e hani yendiğimizde, hele de günlerden cumartesiyse "hayır" da demeyiz yani. güzel bir pazara uyanmak, rakiplerin puan kaybını beklemek mutluluk verir. ardından bir şişe kırmızı şarap bile açıldığı görülmüştür o galibiyetler sonrası. illa ki yine olacaktır, umutla beklemek ise işin şanındandır.

ah bir de ibrahim altınsay başkan olsa! şampiyon olmasak da olur o zaman...